Okeeee, dat was even wennen. Van de Nederlandse nuchter- en schuchterheid opeens over op de Franse mentaliteit. Mannen die stralend naar je lachten (of je vieze glimlachjes toewierpen), die vanuit het niks complimentjes begonnen te maken, of ander gedrag vertoonden waardoor ze goed voldeden aan het stereotype Franse slijmbal. Pas grave*, ik vond het allemaal wel grappig.
In de herfst nam het gedrag af. In het donkerste punt van de winter voelde ik me gewoon alsof ik in Nederland was. Ik werd niet meer (merkbaar) nagekeken, ik hoefde geen slijmerige complimentjes te negeren als ik met de kids naar tennis/judo/pianoles ging, en er werden geen deuren meer opengehouden. Ik nam aan dat dat dat kwam doordat ik inmiddels een beetje ingeburgerd was. Nu mijn toeristische ik-ben-hier-nieuw-help-me-toch-uitstraling plaats had gemaakt voor mijn ik-hoor-erbij-uitstraling, was het blijkbaar ook duidelijk dat ik niet meer lastiggevallen hoefde te worden.
Inmiddels is de winter duidelijk voorbij en weet ik wel beter. Het is de zon die hier het verschil maakt. Een paar zonnestraaltjes en een temperatuurverhoging van twee graden en de mannen van Parijs veranderen in een stel hitsige pubers. Er wordt weer volop geglimlacht, onnodig voorrang gegeven en geholpen met dingen die ik best zelf kan.
Robin gaf aan dat het val-meisjes-lastig-startsein was gegeven:
Robin: ‘T’as vu le mec??*’
Eva : Nee, wat is er met hem?’
Robin: ‘Huh? Zag je het niet?’
Eva: ‘..Nee? Waarom dan?’
Robin: ‘Nou! Hij kwam zo aangelopen he, kijk zo.. En toen liep hij langs, en toen was hij ons voorbij, en toen… Toen keek hij naar JE BILLEN!’
Gevolgd door hysterisch gegiechel.
Hmm, ik weet niet of ik nu blij ben met deze zomerse verandering.
Leer Frans met Eva
De soleil – de zon
Pas grave – niet erg
Tu as vu le mec? – heb je die dude/gast gezien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten