Aux Pays-Bas

Na een paar maanden in Frankrijk begon ik steeds minder Nederlandse dingen te missen. Natuurlijk wenste ik soms wel weer om Nederlandse prijzen als ik op een terrasje zat, of om Nederlandse vertaling als ik in een restaurant niks van de menukaart kon maken, maar over het algemeen ging het me wel prima af.
Nu ik terug ben, besef ik dat het niet zozeer gewenning was waardoor ik niks miste. Ik was gewoon gaan vergeten wat er allemaal wàs om te missen. Nu ik weer terug ben, ga ik los in het genieten van Nederlandsheid en thuisheid (ja, dat zijn beiden woorden. Vanaf nu).

Ik ben weer heerlijk in mijn eigen huis, waar de woonkamer groot genoeg is om pirouettes in te maken. Waar de handdoeken heerlijk zacht zijn, en waar ik taksi kan drinken. Waar ik niet hoef te koken (al vind ik dat best leuk) en niet-diepvries-eten kan eten.
Ik hoef geen voorbeeld te zijn en kan mijn schoenen laten slingeren, mijn ellebogen op tafel zetten en alle gros mots* gebruiken die ik maar bedenken kan.

Nederland, wat heb ik je gemist. Het land van grote mensen, het land van Albert Heijn. Van HEMA, van goedkoop bier, van nuchterheid. Het land van oliebollen met oud&nieuw (die ik trouwens gewoon laat importeren naar Frankrijk), het land waar je kan fietsen zonder dat alle andere vervoersmiddelen (lees: hun chauffeurs) je dood willen hebben. Het land waar politie alleen komt opdagen als er ook echt iets aan de hand is.

Het land waar het ov zo gruwelijk duur is dat het voelt alsof er letterlijk een rib uit je lijf getrokken wordt, iedere keer als je een treinkaartje koopt. Waar de tram niet overal komt, maar de buschauffeur wel occasionally een stoepje meepakt. Waar uniformen niet gelijk staan aan autoriteit. Waar niemand 'pardon' zal zeggen, maar je wel omver zal beuken als je in hun weg staat. Waar mannen niet als norm voor je drankje betalen. Waar de 'gangsters' puisterige, blanke jongetjes van 13 zijn.

Nouja, terug naar Parijs dus. De trein vertrekt over 2 uur en ik pak mijn laatste dingen in. Nog zes maandjes en ik ben er weer.

Ma famille française

Om in de liefdevolle kerstsfeer te blijven, een korte ode aan mijn Franse familie. Ik heb de afgelopen vier maanden een hoop vervelende verhalen gehoord (en verteld) over kinderen die niet luisteren, ouders die te veel werken, en dingen die niet lekker lopen. Toch weet ik heus wel dat ik hartstikke bof met mijn gezin. Pourquoi*?

Omdat ik ondanks het feit dat paps en mams veel en vaak werken toch een beetje een 'normaal' gezin heb. Het ene moment willen les jumeaux* elkaar de lift uittrappen, het volgende moment huppelen ze gearmd over straat. De ene dag worden de jongste twee de kamer van de oudste uitgeschreeuwd, de andere dag krijgen ze allebei een grote knuffel als hij uit school komt.
Met hun kinderlogica en gevoel voor gerechtigheid  komen ze vaak met de schattigste antwoorden op de proppen. Laatst kreeg Eliott een preek, de resultaten van zijn toetsweek voldeden niet aan zijn ouders eisen. Zijn zusje pikte het niet dat haar broer zo'n preek kreeg: 'Nou mam, ik heb laatst in het dictee ook vijf fouten gemaakt. Vijf! Daar zeg je ook niks over!'
Of de keer dat ik wilde gaan stofzuigen, en ik Robin waarschuwde dat de stofzuiger veel lawaai zou maken. 'Geeft niet' antwoordde hij bloedserieus. 'Dat doe ik ook wel eens'.

Ook met de ouders heb ik geboft. Ja, ze werken veel, maar als mijn hostmoeder thuis is wil ze ook echt tijd maken voor de kids. Niet alleen vraagt (en luistert!) ze geïnteresseerd naar alle kleine triviale feitjes van hun dag, ook neemt ze nog de tijd om te vragen hoe het met mij is, en hoe ik de dag vond gaan. Hostvader loopt me vaak te pesten met mijn eeuwig rode wangen, waardoor het toch weer een beetje voelt als Nederland-thuis. Soms gaat hij als verrassing koken, wat altijd resulteert in een superlekker diner. Sinds ik er wat van heb gezegd ruimt hij zelfs de keuken  op :)

Inmiddels heb ik ook al een oudtante en een oma ontmoet, die allebei erg vriendelijk waren èn rustig Frans spraken. Al met al: Mijn familie is top! De volgende au pair heeft de la chance* :)


Leer Frans met Eva
pourquoi - waarom
les jumeaux - de tweeling
la chance - het geluk

La vie quotidienne - 13 december 2011

Dinsdag 13 december, mijn 111e dag in Parijs. Het wordt steeds lastiger om updates over 'het leven hier' te plaatsen, nu alles steeds meer een gewoonte wordt. Goed, ik doe toch een poging.
Hoe gaat het nu?

Kennis van Parijs:
Ik leer steeds meer arrondissementen kennen. In het begin bleef ik veel in mijn eigen arrondissement, erna waren het alleen de bekende arrondissementen waar shop- of uitgaansgelegenheden zaten, nu breid ik langzaamaan ook uit naar de arrondissementen waar je minder snel komt.

Inburgeringsproces:

Mijn eerste trimester op school is alweer bijna afgelopen. Ik heb een aantekeningenboek om te bewijzen hoeveel ik heb geleerd, en ik merk dat ik ook veel praktische dingetjes oppik. Ik kan nu ook bijna alle gros mots van de kinderen vertalen :)
Ik heb inmiddels ook eindelijk ieder transportmiddel van Parijs uitgeprobeerd: métro, tram, rer, normale trein, bus, nachtbus.. Oké, het enige wat ontbreekt is de fiets :) Da's voor als ik een keer héél veel lef heb.

Toeristenfactor:
Mijn lijst met dingen-die-ik-wil zien is nog steeds lang, dus ik blijf toeristendagjes houden. Ook door het bezoek (Anna, Anke, Rutger, en binnenkort mama, Mayra, Yorick, Jens, Nina en Michelle) zie ik nog behoorlijk wat van toeristisch Parijs.

Sociaal:
In de kliek van +30 Nederlandse au pairs zijn er een stuk of 5-10 waarmee het echt goed klikt, vooral meiden die er al vanaf het begin bij waren. Gek idee, daarvan gaan er een paar binnenkort alweer terug naar Nederland. Dat zal wel even wennen worden, maar gelukkig blijven er genoeg au pairs hier.
Naast au pairs leer ik ook andere mensen kennen via de school van mijn kids. Amerikanen en Engelsen die als 'native speakers' als bijbaantje een paar uur per dag met Franse kinderen omgaan, om zo hun niveau te verbeteren. Leuk bedacht systeem.

De kids:
Het gaat goed! Na ongeveer 2.5-3 maanden heb ik het idee dat mijn regels eindelijk volledig 'gegrond' zijn. Ze weten waar ze aan toe zijn met me, en ik met hen. Dat wil niet zeggen dat het nu opeens brave engeltjes zijn geworden, want het blijven natuurlijk kids, maar het gaat een stuk makkelijker dan in het begin.
Nu het weer slechter wordt en we gedwongen worden binnen te blijven, hebben we ook meer tijd om dingen samen te doen. Kleuren, armbandjes maken, of gewoon op de bank een film kijken. Ik vind het leuk dingen samen met ze te doen, met lekker weer spelen ze liever zelfstandig in het park terwijl ik een boek lees.

Heimweefactor:

Ik kom al bijna naar Nederland! De 23e zal ik weer voet zetten op Nederlandse bodem.
Het voelt heel dubbel. Ik ga naar 'huis', maar als ik 30 december terug ga naar Parijs ben ik weer 'thuis'. De stad is al echt mijn stad geworden, het is een gek idee dat ik zo weer naar mijn andere thuis ga.
Vanaf half december wordt het opeens druk met bezoek, dus tijd voor heimwee heb ik volgens mij na februari pas weer, als het bezoek ophoudt.

Lancel

Rond alle toeristische plekken van Parijs heb je winkelstraten zitten. Daarin zitten niet zomaar winkels, maar dúre winkels. Eén van die winkels is Lancel, te vinden vlakbij de Opera.

Nu alle etalages extra mooi en kerst-ig zijn, werp ik graag een blik naar binnen bij winkels zoals Lancel. Een blik, want ik zou in mijn spijkerbroek en nek-zonder-diamanten nooit naar binnen durven stappen.

De winkel heeft de grootte van een flinke woonkamer, en in de winkel staan hooguit 20 tassen tentoongesteld. Om de tassen heen staan vier mannen. Mannen in pak. In dure, zwarte pakken, met donkerrode stropdassen met een merktekentje dat ik niet herken. De pakken zijn op maat gemaakt. De schoenen zijn gepoetst, de baarden weggeschoren, het haar gestyled. De mannen hebben allevier een oortje in, zodat ze met elkaar kunnen communiceren binnen de ruimte van 25m².

Af en toe kijken de manen op hun rolex of rommelen ze aan hun oortje. Eén man is de gastheer, hij draagt zo’n overdreven jasje met zwaluwstaart-achterkant. Wie binnenkomt, krijgt een knikje en een korte groet van de gastheer. De mond van de gastheer beweegt, en ik gok dat de potentiële koper welkom geheten wordt. Zeker weet ik het niet, want door het dikke glas dat volk van elite scheid is het lastig te horen.

Terwijl meneer en mevrouw Potentiele Koper rustig aan de tassen bekijken, komen de mannen in pak in beweging. Als aasgieren cirkelen ze nonchalant om meneer en mevrouw heen. Wanneer mevrouw een tas heeft gekozen en deze door haar ongelukkige man naar de kassa laat brengen, staan de mannen op scherp. Hun ogen flikkeren van de vrouw naar de deur, en terug. Alsof de vrouw op haar hakken van 12 centimeter ieder moment de tas kan grijpen en wegrennen.

Zodra de creditcard geaccepteerd wordt, ontspannen de mannen zich weer. Er wordt geglimlacht. De deur wordt voor ze opengehouden op hun weg naar buiten. Mevrouw wordt een bonne journée gewenst, meneer krijgt een meelevend knikje. Op naar de volgende klant.

Hij komt, hij komt...

Het is 5 december, pakjesavond! Hoera! Het moment om alle (overgebleven) pepernoten uit de kast te halen en de chocomel op te warmen.
Alors, Sinterklaas en Français!

Afgelopen vrijdag, 2 december, hebben een andere au pair en ik op school een exposé* gehouden over Saint Nicolas. De klas viel bijna omver van verbazing toen ze hoorden hoe populair hij hier wel niet is. De enorme aankomst, het sinterklaasjournaal (c’est un vrai journal??*), de club van sinterklaas, de verklede kids op school en het feest van Sinterklaas in Ahoy. Ze vonden het allemaal incroyable. We hadden nog prachtige illustraties van Sint en Piet gemaakt op het whiteboard, een sinterklaasliedje gezongen, en zelfs pepernoten en taaitaai meegenomen. De les kon niet meer stuk.

Dat weekend ging de Sinterklaasheid verder. 4 december hebben we met de Nederlandse au pairs óók Sinterklaas gevierd. Normaal wordt er in kleine groepjes van 4-6 man afgesproken, maar voor Sinterklaas kwam plots iedereen opdagen. Met zijn twintigen in een woonkamer gepropt hebben we een dobbelspel gespeeld, waarin sommigen èrg fanatiek werden. Na een leuke avond en een boel pepernoten was ook dat weer voorbij.

Het ge-Sinterklaas ging echter verder! Mijn kinderen weten na 4 Nederlandse au pairs héél goed wie Sinterklaas is, en wat je moet doen om cadeautjes te krijgen: Braaf zijn en hard zingen. ‘C’est vrai qu’il a 300 ans*?’ vroegen ze met kinderlijke onschuld. Ja ja, het is al een héél oude man :) We hebben uit volle borst Sinterklaas Kapoentje gezongen (dankjewel aan de vorige au pairs, ze kenden de tekst al!), en nog een heleboel andere liedjes in het Frans en Engels. Nou, en opeens gingen ze direct naar bed hoor. ‘Gauw, we gaan tanden poetsen en slapen, anders komt hij misschien niet!’ Hoe de link wordt gelegd tussen vroeger gaan slapen en meer kans op cadeautjes vind ik leuk gevonden, hostmama vond het zeker  niet erg dat ze opeens razendsnel naar bed wilden.

Inmiddels zit ik op mijn kamer, een beetje aan mijn chocoladeletter te knabbelen. Hmm, nu zit ik op Pakjesavond toch wel weer alleen. Gelukkig vier ik alsnog Sinterklaas met mijn familie, als ik met kerst naar huis ga. Ha, het pepernoten eten wordt verlengd.
Dan nu nog maar eens Sinterklaasliedjes luisteren om in de sfeer te blijven.

Leer Frans met Eva
Exposé – spreekbeurt
C’est un vrai journal? – het is een echt journaal?
C’est vrai qu’il a 300 ans? – Is het waar dat hij 300 jaar oud is?