Lancel

Rond alle toeristische plekken van Parijs heb je winkelstraten zitten. Daarin zitten niet zomaar winkels, maar dúre winkels. Eén van die winkels is Lancel, te vinden vlakbij de Opera.

Nu alle etalages extra mooi en kerst-ig zijn, werp ik graag een blik naar binnen bij winkels zoals Lancel. Een blik, want ik zou in mijn spijkerbroek en nek-zonder-diamanten nooit naar binnen durven stappen.

De winkel heeft de grootte van een flinke woonkamer, en in de winkel staan hooguit 20 tassen tentoongesteld. Om de tassen heen staan vier mannen. Mannen in pak. In dure, zwarte pakken, met donkerrode stropdassen met een merktekentje dat ik niet herken. De pakken zijn op maat gemaakt. De schoenen zijn gepoetst, de baarden weggeschoren, het haar gestyled. De mannen hebben allevier een oortje in, zodat ze met elkaar kunnen communiceren binnen de ruimte van 25m².

Af en toe kijken de manen op hun rolex of rommelen ze aan hun oortje. Eén man is de gastheer, hij draagt zo’n overdreven jasje met zwaluwstaart-achterkant. Wie binnenkomt, krijgt een knikje en een korte groet van de gastheer. De mond van de gastheer beweegt, en ik gok dat de potentiële koper welkom geheten wordt. Zeker weet ik het niet, want door het dikke glas dat volk van elite scheid is het lastig te horen.

Terwijl meneer en mevrouw Potentiele Koper rustig aan de tassen bekijken, komen de mannen in pak in beweging. Als aasgieren cirkelen ze nonchalant om meneer en mevrouw heen. Wanneer mevrouw een tas heeft gekozen en deze door haar ongelukkige man naar de kassa laat brengen, staan de mannen op scherp. Hun ogen flikkeren van de vrouw naar de deur, en terug. Alsof de vrouw op haar hakken van 12 centimeter ieder moment de tas kan grijpen en wegrennen.

Zodra de creditcard geaccepteerd wordt, ontspannen de mannen zich weer. Er wordt geglimlacht. De deur wordt voor ze opengehouden op hun weg naar buiten. Mevrouw wordt een bonne journée gewenst, meneer krijgt een meelevend knikje. Op naar de volgende klant.