En fait

Het Nederlands bezit nutteloze woorden. Woorden die vaak niks toevoegen in een zin (in ieder geval niet op de manier waarop wij ze gebruiken) en alleen ter opvulling dienen. Woorden die oorspronkelijk een nuancering waren, maar nu zo totaal uit hun verband zijn gerukt dat ze er slechts zijn voor het langer maken van een zin. Woorden zoals op zich. In principe, zeg maar, als het ware, volgens mij (ook wel gehoord als goof’s mij). Zinsvulling. Het zinloze woord der zinloze woorden blijft voor mij toch echt ‘eigenlijk’. Je kan het in iedere zin te pas en te onpas toevoegen, zonder dat het vreemd wordt. Da’s natuurlijk eigenlijk heel handig als je eigenlijk niet weet hoe je anders je opstel-van-X-aantal-kantjes-voor-school vol moet krijgen, maar que kwaiteit is het eigenlijk niet bevorderend voor je eindproduct. Zie je? Niks raars aan.

De Fransen hebben natuurlijk ook bergen zinsvulling. Je hoort van alles, maar één springt er naar mijn mening extra vaak uit. En fait. Zij die Duits-georiënteerd zijn of niet weten hoe Frans wordt uitgesproken, dit zeg je als ‘an fèt’.
Kijk naar de volgende zinnen:
En fait, eigenlijk is wel een erg nutteloos woord.

Eigenlijk is en fait wel een erg nutteloos woord.

Los van het feit dat er in zin 2 ‘zijn nutteloze woorden’ zou moeten staan, zijn deze zinnen gelijk. En fait is het Franse eigenlijk.

En fait (letterlijk; in feite) wordt vooral bij jongeren zo’n drie keer per minuut gebruikt. Ik vind en fait iets mooier dan eigenlijk omdat het 1. Frans is en 2. Aan regels verbonden lijkt te zijn. En fait wordt doorgaans aan het begin of eind van een zin geplakt, je hoort het niet vaak tussen woorden door.

Los daarvan blijft en fait toch wel heel nutteloos. Net als met eigenlijk is het geen werkelijke nuancering en zouden we het eigenlijk gewoon weg kunnen laten. Dat had ik zelf in de vorige zin eigenlijk ook kunnen doen. En in die daar.

En fait is leuk voor mensen die Frans leren en het begrip dan heel achteloos gebruiken en daardoor heel Frans lijken, dat wel.