Lang, lang geleden, toen ik nog in Nederland woonde en scholiere was, had ik wel eens last van sleur. Dagen van school, huiswerk en bijbaantjes liepen in elkaar over. Opstaan tussen zeven en acht, naar school, thuiskomen, computeren of werken, eten, en vervolgens nog meer beeldscherm-werk. Ik het weekend werkte ik als kamermeisje en kwam ik mijn tijd door met eindeloos internetten, films kijken, of socializen met/bij vrienden. Af en toe was er een concertje of een zeer geslaagde stapavond om het leed te verzachten, maar over het algemeen was het allemaal niet exceptioneel spannend. Om mezelf tijdelijk te behouden voor nog vier jaar van dat, kwam het tussenjaar-idee tot stand.
Eenmaal hier zijn mijn eerste paar weken in een roes voorbij gegaan. Dagen liepen weer in elkaar over, maar nu waren ze niet meer uit elkaar te houden omdat ik zoveel deed. Vroeg op, de hele dag de stad door (dit is pre-gratis-ov tijdperk, waarin ik zo min mogelijk de metro nam), terug haasten om zes uur te werken met onvoorspelbare kinderen in een taal die ik maar deels begreep, om erna in een soort comaslaap te vallen (maar niet voor familie- en vriendenmails beantwoord waren). Ik werd iedere dag volgepompt met nieuwe woorden, gegevens en indrukken, die ik het liefst allemaal wilde onthouden. Ik raakte opeens met de meest willekeurige mensen in gesprek en had het idee elke dag wat nieuws mee te maken. Toptijd.
Tijd voor een tijdsprong.
We slaan de weken over waarin ik een stel gezellige en leuke vrienden heb gemaakt, waarin school begon en een gewoonte werd, waarin ik begon te leren welke kinderen van welke groenten houden en waarin ik heel wat nieuwe diersoorten heb gegeten. Volgens de kalender was de winter inmiddels begonnen, maar qua temperatuur was daar weinig aan te merken. Ik merkte wel dat ik steeds minder foto’s maakte en steeds vaker mijn bed verkoos boven een dag lopen in de stad. De dagen met de kids werden steeds meer routine en in mijn hoofd gingen honderd alarmbellen af. Zou de sleur ook hier kunnen toeslaan?
Gelukkig, ik heb naast vrienden hier, ook nog steeds vrienden in Nederland. Vanmiddag ga ik Michelle, mijn tiende gast van dit jaar, ophalen van Gare du Nord. Dat wordt weer vier dagen lang heel veel dóén, in plaats van in de verleiding komen in mijn bed te blijven liggen of thuis een film te kijken. Dat tweede is soms ook heel fijn, maar met het idee van ‘je bent hier nog maar vijf maanden’ is het toch goed om een extra stimulans te hebben om er weer op uit te gaan. Na Michelle’s vertrek houd ik nog vijf heerlijke vakantiedagen over, dan begint het echte leven weer. Tijd genoeg om van alles te doen.
P.S. Tip aan de au pairs: Via deze site kun je precies zien wat er op dit moment te doen is in Parijs. Vul de criteria in, vind die expositie die je echt alleen nog maar déze week kan bekijken en HOP, je hebt weer een reden om vroeg je bed uit te komen op je vrije morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten