Van de week heb ik me ingeschreven voor een talencursus. Dat hoort, als je niet wil blijven rondlopen als een Pool in Nederland. Uit een lijstje met opties heb ik voor Institution Française gekozen.
Goed, ik erheen.
Eenmaal daar word ik in heel langzaam onderbouw-Frans geholpen. 'Voulez-vous vous inscrire*?', vraagt een bebrilde man, terwijl hij doet alsof hij wat opschrijft. Ik knik, en de man gaat verder: 'Vous avez fait un test*?'. Wederom het schrijfgebaar. Als ik antwoord dat ik de test nog niet heb gemaakt, maar daar juist voor ben gekomen, glimlacht de man. Het is een vervelende glimlach. Een nou-meisje-dan-zal-ik-jou-wel-eens-eventjes-helpen-grijns/glimlach. Als hij me vervolgens geruststellend vertelt dat 'c'est pas dif-fi-cile, c'est fa-cile*', besluit ik dat ik hem niet mag. Ik pers er nog een beleefd bedankje uit als hij me de test geeft, en loop naar de toetsruimte.
De toets is verder trouwens niet erg moeilijk. Het mondeling dat erop volgt is lastiger. Het wordt afgenomen door een wat oudere vrouw. Ze heeft een donssnorretje en een grote moedervlek op haar bovenlip. Niet erboven, erop. Iedere keer dat de vrouw begint met praten, beweegt de moedervlek mee. Fascinerend.
Ik probeer me te concentreren op wat de vrouw zegt. Wat ik een goede oplossing vind voor le chômage*? Geen idee. Terwijl ik een antwoord in elkaar knutsel vraag ik me belangrijkere dingen af. Wat zou moedervlek zijn in het Frans? Dát zou ik eens op moeten zoeken, in plaats van van dat huis-, tuin- en keukenFrans. Moedervlek... Ik heb het eerder gehoord... Tache de la mère? Nee.
Terwijl dit levensvraagstuk in mijn hoofd blijft malen, zuig ik het ene na het andere verhaal uit mijn duim. Al mijn basisFrans gooi ik op tafel. Ik heb goede cijfers voor economie. Ik doe aan volleybal. Ik heb een paard. En een vriendje. Mijn vriendje heet A-Z-I-Z.
Opeens verklaart de vrouw dat mijn mondeling is afgelopen. Verdwaasd kijk ik op van haar bovenlip. Afgelopen?
Vrolijk verklaart de vrouw dat ik bovengemiddeld heb gepresteerd, op niveau B2. De vrouw kijkt trots, alsof ze het zojuist zelf heeft behaald. Ze lacht breed naar me, en haar moedervlek stijgt tot halverwege haar snorretje.
Ik bedank haar, en ga mijn lesschema regelen. Als ik omkijk, lacht ze nog steeds. Dan weet ik het weer. Grain de beauté*.
Leer Frans met Eva
Vous n'êtes pas d'ici - U bent niet van hier
Voulez-vous vous inscrire? - Wilt u zich inschrijven?
Vous avez fait un test? - Heeft u een toets gemaakt?
C'est pas difficile, c'est facile - Het is niet moeilijk, het is makkelijk
Le chômage - de werkloosheid
Grain de beauté - moedervlek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten