Alle Frans-franse namen zijn tegenwoordig namelijk uit, blijkt. Ouders noemen hun kinderen niet meer Claude of Jaqcues, neeee. Tegenwoordig zijn ouders origineel, en doen ze alles weer net even anders. Het lijkt Hollywood wel: Ze geven hun kinderen dure namen, speciale namen. Namen die ik verdomme hartstikke lastig te onthouden vind, laat staan dat ik ze uit kan spreken.
Ook het feit dat er hier een paar ton buitenlanders rondloopt, helpt niet. Hun namen zijn al net zo onuitspreekbaar. In het park kan ik best gezellig kletsen met de buitenlandse nanny’s en au pairs, al is het in matig Frans. However, zodra er een voorstelrondje aankomt, bereid ik me al voor. Ik let extra goed op en herhaal de klanken in mijn hoofd. Zodra de naam gezegd is herhaal ik hem nog een keer, om te zien of ik het goed gehoord heb. Dit is zelden het geval.
Ook met niet-au pairs heb ik geen geluk. Dankzij mijn blonde haar (en het feit dat ik een vrouw ben, gok ik) word ik best vaak aangesproken door de mannelijke bevolking. Wisselend van tandloze zwervers tot knappe studenten, van bouwvakkers tot zakenmannen met pauze, ze zijn hier allemaal èrg sociaal aangelegd. Zelfs bij de knapste Franse jongen is dat lang niet altijd leuk, zeker niet als het gesprek begint met voorstellen. Als ik onhandig een naam herhaal, wordt er nog vriendelijk gelachen, alsof ik helemaal niet net een naam verbaal verkracht heb. Maar als ik vijf minuten later afscheid neem van welke Fransoos dan ook, ben ik zijn naam alweer vergeten. Het was in ieder geval niet Jean Pierre.
Blij dat ik Eva heet, dat kan iedereen gewoon uitspreken hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten