VerFranst

Ik raak verFranst.

Waar is de tijd gebleven dat ik verdwaald raakte, dat ik alleen met een rood hoofd ‘je.. uh..’ kon uitbrengen als ik onverwacht werd aangesproken, dat ik smachtte naar een goed donker brood met echte kaas van onze eigen kaasboer Erik?

Tegenwoordig kijk ik voor me in plaats van omhoog, zucht ik als ik zes minuten moet wachten op mijn metro. Ik ben gesetteld voor lichtbruin brood dat je niet langer dan anderhalve dag kan bewaren, en vind het niet eens storend meer dat ik daar alleen maar jam of Nutella op kan smeren. Ik weet nauwelijks meer hoe een broodje Ben smaakt, laat staan anijsegeltjes of mokkachocomel. Geen van de drie wordt hier verkocht, en ik mis het niet eens meer.

Bedelzigeuners, metromuzikanten en gehandicapten kan ik zonder schuldgevoel straal negeren. Ik knik goedkeurend als een ober weigert Engels te spreken op een terras, en moet zachtjes gniffelen als ik een Franse politieagent tegen verschrikte toeristen hoor schreeuwen dat ze niet op het gras mogen lopen. Ik ben al geen weken meer verdwaald.

Ik klets met willekeurige mensen, lees Franse boeken, en heb het gevoel dat ik een baret zou moeten dragen. Ik heb mijn stamkroeg gevonden, evenals mijn stambakker en stamrestaurantje(s).

Hoe ik me straks weer in Nederland ga redden, weet ik nog niet. Wat is nou een leven zonder verse baguettes die je op iedere hoek kan kopen? Een leven zonder ‘coucou’, zonder korting op alles wat met cultuur te maken heeft, zonder 1000 traptreden per dag? Ik ga terug naar een land waar niemand ‘pardon’ zegt als je omver wordt gebeukt in de metro, waar er sowieso nauwelijks metro’s zijn en het openbaar vervoer je een rib uit je lijf kost. Terug naar het land met één van de minst romantische talen ooit, waarin de keuken hoofdzakelijk bestaat uit gekookte aardappels met gekookte groenten. Terug naar mijn geboorteplaatsje waar in vergelijking ongeveer evenveel valt mee te maken als in een boerengat. Waar de Franse taal eerder ‘stom en moeilijk’ is dan ‘mooi’, en Franse mensen eerder als arrogant dan hoffelijk worden beschouwd.

Het wordt een hard her-inburgeringsproces.