De jeugd van tegenwoordig

Ik weet nog hoe ik in Nederland soms kon denken ‘zo wás ik vroeger niet’. Dat was voornamelijk als ik de ‘jeugd’ van tegenwoordig zag, de kids in de onderbouw van de middelbare school. Na de brugklas zijn de meeste net-tieners uit hun verlegen fase en klaar om weer de baas van te school te worden, net zoals in groep 8. Dat niemand ze serieus neemt, hebben ze nog niet door.
In Frankrijk beginnen kinderen een jaar eerder aan de middelbare school, op hun elfde in plaats van twaalfde. Dit houdt in dat deze borst- en baardloze kinderen een jaar eerder het idee krijgen dat ze eigenlijk al heel volwassen zijn.

Als ik van huis naar de school van mijn kids loop, kom ik altijd langs een klein eettentje met een hoge coolheidsfactor onder de Franse jeugd. Alle stoelen zijn bezet door Bieberjongens en make upmeisjes. De graatmagere tienermeisjes zie je nooit eten, ze gebruiken de tafeltjes liever om op te gaan zitten en mooi te zijn. Tegen een hekje staan wat kleffe dertienjarige stelletjes zeer onnatuurlijk tegen elkaar geleund, in poses die ze vast in films hebben gezien. Bieber#22 staat nonchalant tegen het hekje aangeleund terwijl hij zijn hand al net zo nonchalant op het heupbot van zijn vriendinnetje heeft. Het meisje heeft nog geen vormen, hij nog geen beenhaar.

Als ik verderloop kom ik langs een tentje waar ik wel eens koffie haal. De koffie is sterk genoeg om een dozijn obese kinderen uur aan het sporten te krijgen, dus is het ideaal voor au pairs die een werkdag tegemoet gaan. Buiten staan er een aantal meisjes in een rondje, mooi aan het zijn. Omstebeurt nemen ze een slokje van hun koffie, proberend niet te laten merken dat ze bijna gaan spugen van het sterke zwarte drankje. Ze zijn zeer Amerikaans (lees: luid) in het Frans aan het praten en ik kan zonder moeite meeluisteren: ‘Het is niet waar!’ ‘Jawel, hij heeft het zelf gezegd!’ ‘Ik kan het niet geloven! Is het echt zo?’ ‘Ja, hij heeft het zelf gezegd!’ ‘Echt waar?’ ‘Ja, echt! Hij heeft het zelf gezegd!’. Ik had graag langer blijven afluisteren, maar mijn oren begonnen te bloeden van de eentonigheid van het gesprek.

Als ik met de kids weer thuiskom kan ik Eliott wel knuffelen uit dankbaarheid. Hij zit op zijn kamer in een broek en tshirt die hij niet speciaal bij elkaar heeft gezocht, zijn handen door zijn ongekamde haar te halen. Als ik vraag hoe zijn dag was komt hij met een random gebeurtenis op de proppen, niet met ‘wat zijn vrienden nóú weer zeiden’. En al gebruikt hij wel als een echte Amerikaan honderd keer per minuut woorden als like/basically/kinda, hij praat verder gewoon zoals een kind van zijn leeftijd hoort te doen. Eén kind is veilig. Benieuwd hoe het over vijf jaar met de tweeling zit.