La vie d'une jeune fille au pair

Au pair zijn is in veel opzichten een leuk leven hebben. Je werkt 30-35 uur per week in je stad naar keuze, zonder je zorgen te hoeven maken over de huur van die maand. Je hebt genoeg vrije tijd. Hoewel je zelfstandig leeft heb je toch een familie om op terug te vallen. Kortom, er zijn een hoop voordelen.

Helaas zijn er ook nadelen. Je werkt namelijk wel 30-35 uur in de week met kinderen. Onvoorspelbare, stemmingswisseldende kinderen. Op klierdag lijkt het alsof je 20 uur werkt in plaats van zes.

Voor de duidelijkheid, dit is een klierdag:
De tweeling haal ik rond drie uur uit school. Ze komen al kibbelend naar het hek toe, want de één heeft tijdens de lunch iets gezegd wat de ander niet leuk vindt. Groeten en vragen hoe de dag was, lijkt bijna zinloos, want ze zitten in een felle discussie waar je geen woord tussen krijgt. In rap Frans worden de beschuldigingen in het rond geslingerd en je weet meteen: Dit wordt een zware dag. Terwijl je onderweg probeert de twee uit elkaar te houden, slaat de bui opeens om. Gezellig kletsend en lachend gaan de kinderen je voor de hal van het huis in. Prima, denk je. Misschien wordt het toch nog een leuke dag. Je weet nog niet dat ze een nieuw slachtoffer hebben gevonden om boos te maken: JOU.

Het begint klein. Jij zegt nee en zij doen ja. Jij wil zus, zij willen zo. In het Frans probeer je geduldig maar duidelijk te vertellen wat er gaat gebeuren, namelijk huiswerk en erna de activiteit van die dag, maar je moet drie keer opnieuw beginnen omdat je schatjes gekke bekken zitten te trekken. Je begint al geïrriteerd te raken. Tijdens je pogingen om twee kinderen tegelijkertijd aan het huiswerk te krijgen, maar óók een gouter te verzinnen dat niet bestaat uit suiker en chocola, èn de tijd in de gaten houdend omdat er die dag tennis/piano/judo is, is de tweeling druk bezig. Niet met huiswerk, maar met elkaar. 'Stop met zingen!' 'Houd je mond, ik zing als ik dat wil'. 'Houd zelf je mond, en stop met zingen'. 'Nee!' 'WEL!' 'Evaaaaaaa, ze wil niet stoppeeeeen'.

Het gedrag is half amuserend, half irriterend. Je voelt je opgelucht als het huiswerk op tijd af is, en je nog net op tijd kan vertrekken naar het activiteitengebouw. Slechts één van de twee heeft die dag een sport, maar aangezien je de ander niet alleen thuis mag laten moet je ze toch allebei meenemen. Op weg naar de activiteit van de dag kom je langs... Het Park. De ultieme ver- en afleiding voor kinderen die toch al geen zin hebben in pianoles. 'Ik ga via het park!' wordt er geroepen. Voor je kan reageren zijn je kids er op hun stepjes al weggesjeesd. Inwendig kreunend ga je erachteraan om je kinderen uit het superhoge klimrek en uit het park te krijgen. Dat alles moet nog snel gebeuren ook, want te laat komen wordt niet op prijs gesteld.

Tijdens de activiteit ben je één kind lichter, en wordt het werk tijdelijk makkelijker. Tijdens de activiteit van de één is het doel om óf het andere kind zijn energie weg te laten rennen in het park, óf juist snel mee naar huis te nemen zodat het vast gedoucht is voor de ander klaar is. Op een echte klierdag is de badkamer een waterballet en heb je nauwelijks genoeg tijd om vechtende en gillende kinderen uit elkaar te houden, te koken, het derde kind aan zijn huiswerk te krijgen, de tafel te dekken, en dat alles voor half acht.
Eenmaal aan tafel gaat het door. Spelen met eten, eten van elkaars bord stelen, door elkaar heen praten, zingen aan tafel, van tafel lopen... Je bent opgelucht als de maaltijd voorbij is, terwijl je Assepoester halfuurtje dan nog moet beginnen. Afruimen, de keuken opruimen, de ontbijttafel dekken, de kinderen in het oog houden terwijl ze zelf hun waterballet opruimen (dit kost letterlijk drie keer zoveel tijd als je nu denkt), en controleren of je niks bent vergeten.
Als een ouder eindelijk thuiskomt ben je héél blij dat je je kan terugtrekken op je kamer en een blog kan schrijven over je dag.

Om op positieve noot te eindigen: Ik heb ook leuke dagen hoor :) Dat zijn er een stuk meer dan dit soort dagen, gelukkig. De dagen waarop ze liedjes willen zingen (en dan niet aan tafel), waarop ze alles willen vertellen over hun dag, waarop ze me betrekken in hun kinderproblemen, of beginnen te vragen over het leven in Nederland. De dagen waarop ze goed luisteren (of in ieder geval beter) en tijdens hun sport van de dag zoveel energie kwijt raken, dat ze thuis niet meer de puf hebben om te klieren. Na hun bad (waarbij ze de badkamer in heel redelijke staat achterlaten) komen ze de keuken in voor een canard, een knuffel. 'Ik vind je lief', zeggen ze, terwijl ze je bijna fijnpersen in hun knuffelmoment. En dan is het het opeens weer helemaal waard:)