Les uniforms

Een van de dingen die ik zo leuk vind aan Parijs, is de kleding. En dan bedoel ik niet de modieuze haute couture (hoewel dat ook leuk is), maar de uniformen. Qua uniformen loopt Parijs namelijk 50 jaar achter.

De groentemannen dragen nog vaalgroene lange jassen, als echte kruideniers. Sommige dragen er zelfs nog een petje bij, dat ze even aantikken als ze ‘bzjr’ glimlachen naar een huisvrouw.
De slagers dragen van die echte slagersjassen. Zoals je ze in een slasherfilm zou zien, maar dan zonder het bloed. Lange, witte jassen, tot boven toe dichtgeknoopt. Uit de jas steekt een vriendelijk hoofd, dat rood is aangelopen van het aan stukken hakken van diverse soorten boerderijfauna.

Het mooiste vind ik nog steeds de verkeersregelaars. In Nederland zijn dat doodnormale mensen in een lelijk fluorescerend jasje gestoken. Het enige verschil tussen hen en de gemiddelde taakstraffer is het ontbreken van een prikstok (en een strafblad).

Maar in Parijs…

Bloedserieuze mensen, die bestuurders strak aankijken wanneer ze hen gebaren te stoppen. De autoriteit knalt er aan alle kanten vanaf. Prachtig. Dit zijn geen verkeersregelaars, dit zijn verkeersleiders!
Ze dragen gekke hoedjes, die me doen denken aan de soldatenpetjes. Eronder dragen ze, zomer en winter, een volledig uniform. Lange zwarte broek, lelijke doch nette zwarte schoenen eronder, lange blauwe blouse en een zwarte stropdas. En streng blijven kijken hè. Dat niemand het in zijn Franse hoofd haalt hen uit te lachen, als ze met 35 graden hun gehandschoende hand opsteken.

Ik had er eigenlijk een foto van willen nemen, maar verwachtte half om half dat ik dan per direct door een korps verkeersleiders tegen de grond zou worden gedrukt. De toerist met genoeg lef mag me de foto’s sturen.