'On a gagné!'

François Hollande heeft gewonnen! Voor het eerst sinds ’58 heeft een socialist een rechtse rakker kunnen verslaan in de presidentiële verkiezingen, en wel met 51,8% van de stemmen. De stad was in opperbeste stemming.


Het exacte moment waarop Het Nieuws, De Uitslag, bekend werd gemaakt, was zondagavond 6 mei om 20.00. Ik zat niet aan de buis gekluisterd, maar liep over straat. Hoe dichterbij de uitslag kwam, hoe meer de sfeer op straat veranderde. De relaxte zondagavond-stemming had plaats gemaakt voor een gespannen maandagmorgen-stemming. Ik voelde me zelf ook steeds nerveuzer worden. Het gaat weliswaar niet om mijn president, maar deze uitslag was wel bepalend voor het humeur van mijn directe omgeving. De verkeerde president betekent ofwel een chagrijnige hostvader, ofwel een chagrijnige lerares Frans.

Ik hoopte, daar op straat, een aanwijzing te kunnen vinden wanneer le moment suprême aangebroken zou zijn. Terwijl mijn ogen de straat afscanden naar Sarkozy- en Hollande aanhangers, viel mijn oog op een open raam. Achter het raam was een enorm tvscherm te bewonderen. Top, ik zou de uitslag kunnen volgen. ‘Nog drie minuten!’ schreeuwde een vrouw vanuit haar raam. De mensen op straat gingen zo mogelijk nog sneller lopen, om op tijd thuis en bij hun tv te zijn. De laatste dertig seconden werden via het televisiescherm afgeteld, en toen verscheen Hollande’s foto in beeld. Gewonnen!

Meteen veranderde de verlaten straat in een soort jungle. Auto’s toeterden, mensen schreeuwden vanuit hun ramen, onverstaanbare spreekkoren begonnen leuzen te brullen. Terwijl ik verder liep richting een grote avenue werd het erger en erger. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat er rellen waren, maar iedereen was in euforische sfeer. Kleine kinderen stonden op hun balkonnetjes te zwaaien met de Franse vlag terwijl het lawaai maar toenam en toenam. Normale auto’s, taxi’s, pizza-brommertjes; iedereen was zijn toeter aan het mishandelen. Ook de mensen op straat deden flink hun best hun joie de vivre om te zetten in lawaai, door met hun vuisten op rolluiken te roffelen en vooral heel hard te schreeuwen.

Vooruit, voor deze ene keer vond ik het niet erg om Franse mensen alleen maar over politiek te horen praten tijdens het avondeten.