Ode aan de buschauffeur

Sommige beroepen zijn in Frankrijk gewoon niet hetzelfde als in Nederland. Eerder had ik het al over verkeersbegeleiders, obers en supermarktpersoneel. Al mag de laatste categorie van de aardbodem worden weggeveegd, over de andere twee ben ik heel tevreden. Ook buschauffeurs zijn hier top. Waarom?

Omdat ze nog voor je stoppen, als je je longen uit je lijf rent om de bus net te halen. Ik neem de bus niet heel vaak, maar àls ik hem neem, ben ik altijd aan de late kant. Met mijn Nederlandse gedachtegang ben ik al klaar om moedeloos op een bankje neer te zakken en treurig op de volgende wachten, als ik in de verte zie dat de bus er al staat. Hier is dat niet nodig. Terwijl je je powerwalk doet  richting de bus, zie je de buschauffeur door de donkere ruiten naar je zwaaien. Je bent gezien, je mag meekomen. Je hart begin sneller te kloppen en je begint nog wat sneller te lopen. Op een half holletje kom je aan bij de deur. Er wordt je bonjour gewenst, je laat je kaart bliepen, en je kan gaan zitten.

Als je ziet de je bijna bij je eindhalte bent, kan je rustig aan je spullen bij elkaar zoeken. Je krijgt hier namelijk ook nog de tijd om uit te stappen zonder iedereen omver te hoeven beuken. In Nederland zijn er zowaar mensen met hun hoofd tussen de deuren van de bus gekomen door ongeduldige busbestuurders. Hier niet hoor. Je hoeft alleen maar ‘la porte, s’il vous plaît*’ te schreeuwen en je hebt een vrijpas om in de komende vijf minuten eens uit te stappen. Erg handig voor au pairs die niet alleen twee afgeleide kinderen de bus uit moeten krijgen, maar ook vijf tassen.

Tussen het in- en uitstappen neemt de buschauffeur ook flink de tijd om mensen met andere triviale problemen te helpen. Toeristen met rampzalig Frans worden rustig uitgelegd waar ze heen moeten, en zelfs tuig wordt nog verteld waar ze het voordeligst kunnen overstappen. De laatste keer dat ik de bus nam, stapte meneer buschauffeur zelfs uit zijn buschauffeurshokje om een oud koppel aan te wijzen waar de overstaphalte was. Toen we weer reden nam een oud vrouwtje de taak op zich om hem te vertellen dat hij top was. Zo’n vijf minuten lang. ‘Vous êtes vraiment aimable*’. Ja, deze buschauffeur was zeldzaam, wat was hij vriendelijk geweest om deze mensen dat zo uit te leggen. Bijzonder vriendelijk. Jaja.

Na al deze lofbetuigingen heb ik toch een klein minpuntje. Na de meest relaxte vorm van reizen in Parijs mee te hebben gemaakt, schrik je je een ongeluk als je na het uitstappen op je horloge kijkt. Heb ik over dat ministukje 40 minuten gedaan? Meteen schakel je terug in de Parijse levensstijl, en je rent je weer de longen uit je lijf om nog op tijd te zijn bij je afspraak. Tussen al die vriendelijkheid door houden de buschauffeurs niet veel rekening met op tijd zijn.

Leer Frans met Eva

La porte, s’il vous plaît – de deur, alstublieft
Vous êtes vraiment aimable – U bent werkelijk vriendelijk